…Een week leden zag je de eerste krokusse nag om het hardst nei het zontje lachen: het was lente! Een paar dage ternei was het weer zô bar en boôs dat we de start van main Westfriese pelgrimmazie hillegaâr ofblaze moste. En nou, wéér een paar dage later, op de eerste Maartse dag van deuze eêuw, ging het er den toch van komme.

De voorberaidings ware echt op z'n Westfries gaan: "Van Alkmaar nei Skagen loupe? Welja jongen, da's best. 'k Zal nei m'n werk nag effies 'n paar loupskoene bai Kompas in Heerregewaard koupe, en den kenne we gaan………….."

We troffe mekaar, collega Jan-Wullem en ik, op het stasjon Alkmaar-Noord. Het was droug weest maar we waren 't gat nag niet uit of het begon glaik te spetteren! Het eerste deêl van de etap voerde deur Alkmaarse streite die voorheen daike weest ware. Deer was aars bar wainig nag van te zien. Je zagge allien veul huize! Pas toen we bai de Koedaiker Vlotbrug het Noordhollands Kenaâl overstoken waren, en het zontje het won van het gespetter, kreeg het oug de ruimte en werd het een verlegen mooie wandeling. Vanof het Oôsterdaikie zag je om de West nag de bulte en bobbels van duine die wel 3000 jaar oud ware. We passeerde de buurtskappe Zanegeest en Aagtdorp en wazze met de middeg in het centrum van Skoorel. Deer hewwe we effies mooi opstoken en dat was goed ok, want toe we deer zo lekker an een koppie zatte, ging d'r nag puur zô'n skip met zure appele langs!

We gonge vedder, richting Skooreldam. De zon skeen alweer. We stakke-n-'t Kenaâl nag es over en we draâide linksof de WESTFRIESE DAIK op, richting Krabbedam. Het hiette hier aigelijk "Noorder Rekerdaik."

Bai dut leste stuk ging 't er nou echt om, kwaa loupen den. We hadde d'r nou zô'n dertien kilometers opzitten, maar dat was nag niet de halleft. De slingerende daik legt hiero kaâl in 't land, en bai de wind op waâide je temèt uit je broek vedaan. Koppiesse kon ok al niet meer tot Skagen antoe, dat we moste van armoed op water en broôd loupe. En omdat het asfaltweggie hier zô gosgruwelijk rond liep en je iene bien dus dieper stappe most dan 't aar, begon d'r nou iniensen vanalles op te speulen. Maar de landskappe en de luchte wazze skitterend, dat wai dede maar wat meer in de middend loupe en niet te veul piepe. Het bleef meist droug, en da's ok een heêl ding.

Bai het rooie nhnk-paaltje nommer 53, op een driesprong met de Ouwe Skoorelse Zeedaik, aindigde de Noorder Rekerdaik en ging onze daik vedder as een Zeedaik. We liepe metien een stuk houger en konne nag meer wind vange. Een teugenlegger op de fiets hong hillegaar skeef teugen de Westenwind an te leunen. Bai het passere wassie evegoed niet te beroerd om goeiedag te zêgge: Westfrieze blaive hêle vriendelijke mense………..

We zagge de kerkspitse van Warmetuut en die van Tuitjehorn. De Hazepolder an onze linkerhand lag uitstrekt tot an de ainder en hai was glad en vlak as een biljartlaken. En ok al het die naam den met een Belse "polderdeskundige" te maken: we zagge d'r ok heêl wat haze. (en zwane, deer borstte het trouwes ok van!) We kwamme langs verskillende moôie wiele met gouwe rietkrage en bai ientje dochte we nag effies rustig te zitten ok……..Eende vloge al onrustig op toe wai d'r ankwamme, maar boven oôs trokke donkere wolleke bai mekaar. Het begon al zachies te regene en den zit je vezellef ok niet lekker eéj….Dat wai name metien het spat alweer op: die eende konde d'r gang weer gaan. Nôh en deer kwam me toe toch een dikke buîj met een strot wind! Zeg naggers! Het spoelde d'r of . En niks om onder te skuile vezellef! Teugenan dat we in Sint Maarten ankwamme ware we an ien kant zaik- en zaiknat. Maar ja, wai liepe vezellef gewoôn deur. De zon kwam trug en de wind blies teugen onze broekspaipe en ienmaal onder Valkoog, ware de manne weer droug!

Toch had déér de fienies weze moeten, want wai krege zô onderhand nou wel het end in de bek, al hielde wai ons bar groôt voor mekaar. Jan-Wullem most af en toe alders rekke en strekke en leit ik eerlijk weze, ik voor main liep erbaai as of ik in m'n broek sketen had. We zeêje op-'n end niks meer en je kenne wel begraipe dat onze gang van gien kant meer leek op dat soepele tredje van die oggend in Alkmaar.

Op 't stasjon van Skagen moste we 5 menuutjes op de train wachte en het viel toen al niet mee om nag van het bankie omhoug te kommen. Ienmaâl op de peronne van Alkmaar was het strompele nei de oto. Ik was nag dage stram, maar het was evegoed een mooi tochie weest!

auteur: Sjaak Bos