In 2020 heeft Wandelnet een nieuw wandelboekje uitgegeven: Streekpad 9. Een geheel herziene wandeling langs de Westfriese Omringdijk. Af en toe loop ik eens een stukje.

Ook bij de start van deze etappe, die voor ons begon in Kolhorn, de Strook, keerden wij de Omringdijk onmiddellijk onze ruggen toe. We wandelden  langs de boorden van de Groetpolder (1847) richting Lambertschaag. Ik snap de keuze goed. De Omrindijkstrekking tussen Kolhorn en Lambertschaag kan druk zijn met autoverkeer.

Lopend langs de kadedijk van het rechte Groetkanaal (een kleine 4 kilometer) was het stil en kwamen we niemand tegen dan honderden sprinkhanen die ons voor de voeten sprongen. Alles in deze omgeving was Mondriaans recht. Dit kanaal, de sloten, een woud van zonnepanelen en ja, de vele windturbines. Het is vloeken in de kerk geloof ik, maar ik vind ze prachtig in deze tijd en in deze omgeving passen. Kinetische polderkunst.

Er volgde aan het eind een lastige passage over wankele trapjes, door dichtgegroeide bossages en langs een boerenerf. De bewegwijzering was hier niet duidelijk meer. Op de gok en het risico vermijdend van ‘kruiselektrificatie’ klommen we wijdbeens over een mogelijk onder stroom staande afrastering en vonden daarna tenslotte de “uitgang” naar de drukke N239. Die staken we over bij huisnummer 7. Dat bracht ons bij een prachtig idyllisch buurtje aan de Weelkade achter Aartswoud. Op deze zonnige augustusdag lag het er prachtig bij.

Het Blôtebienepad en het naar generaties van fokstieren vernoemde Pannepad zijn vermaarde fietspaden in deze contreien. Wie houdt van gote groene biljartlakens komt hier aan zijn trekken. Op deze zomerdag zag je er overal e-bikers, meestal in paren, zwierend over het biljartlaken ‘mooi an de reed’ gaan. Het laatste stuk van onze etappe voerde over deze twee paden. Een uitkijktoren onderweg gaf zicht op De Kolk van Dussen. Een mooi stukje oud land en water, tussen de verder door monocultuur gedomineerde landerijen. Een paradijs voor vogels.

En zo arriveerden we in Lambertschaag en waren we weer aan de Omringdijk. In het authentieke café het Wagenwiel werden we door de nieuwe beheerster gastvrij ontvangen. Gelukkig, want dit Wagenwiel was aan de corona bijna ten onder gegaan en dan hadden wij nu mooi “op ’n drooggie” gezeten. Maar in juli 2022 is het toen al leegstaande etablissement overgenomen door Sandy en Rianne, moeder en dochter, die samen de schouders eronder zetten om het nieuw leven in te blazen. Café, Restaurant en Hotel: allemaal naar het Wagenwiel!