Op 31 maart j.l. overleed 86 jarige leeftijd kunstschilder Ed Dekker. Een deel van zijn leven woonde en werkte hij in de gemeente Harenkarspel. In die tijd kon hij niet om de Westfriese Omringdijk heen. “De ruimte en de rust van dit gebied bevielen me goed. Ik heb veel zitten werken langs de Westfriese Omringdijk en in de buurt van Dirkshorn.“
Ik schreef eerder over hem:
28 oktober 2008
Bladerend door een oud boek met gedichten en zeefdrukken over Noord-Holland kwam ik een kleurige prent van de Westfriese Omringdijk tegen. Het was een werk van Ed Dekker. Die kende ik. Tot 1987 is hij tekenleraar geweest op de Pedagogische Academie in Bergen NH en daar hebben onze levens elkaar in de jaren 70 voor het eerst gekruist. Ik was er zijn student. Een tiental jaren later troffen we elkaar nóg eens in dezelfde verhouding toen ik als jonge onderwijzer de avondopleiding LO tekenen deed.
Nu waren we 30 jaar verder en leek de Omringdijk ons opnieuw bij elkaar te brengen, plus het feit dat ik inmiddels in zijn voetsporen was getreden als beeldend pabodocent. Ik mailde hem daarover en hij nodigde mij uit om in zijn atelier te komen kijken naar het “dijkwerk” dat hij in de loop van jaren had gemaakt.
Het was met de fiets een paar minuten rijden vanaf de plek waar ik werkte, maar het regende pijpenstelen dus ik was blij met de grote luifel boven zijn voordeur. Ik parkeerde er mijn fiets onder en belde druipend aan. Ed deed zelf open. Een vriendelijk lachend hoofd op een kleine man. Zijn vrouw W. er vlak achter.
Terwijl mijn jas aan de kapstok een plasje water in de hal veroorzaakte spraken wij aan de tafel in de huiskamer eerst over onderwijs. Dat gesprek was natuurlijk onvermijdelijk. We kwamen tot de conclusie dat het niet meer is zoals het was. En hoewel Ed er inmiddels al bijna 20 jaar uit was, greep de materie hem nog zozeer aan dat zijn vrouw hem op zeker moment zelfs even tot kalmte moest manen. Tijd voor een ander onderwerp.
Boven de bank had een groot doek met de Omringdijk er op al een tijdje de aandacht gevraagd. We stonden op om het beter te bekijken. Ed heeft jarenlang in de buurt van de dijk gewoond en had er een goede tijd. Zijn zoons groeiden er op. Hij had er een atelier en trok veel naar buiten om te schetsen. We togen vervolgens via een gangetje naar zijn huidige werkruimte, waar ik door de enorme ordelijkheid wat werd overvallen. Het zag er zo keurig uit ! Smetteloos en opgeruimd. Grotere doeken in de stelling, ladekasten met tekeningen en aquarellen. Planken met mappen. Smetteloze tafelbladen. Rondom vooral veel portretten aan en langs de wanden. Mannenportretten vooral. Recent werk. Maar hier en daar lagen al wat dijklandschapjes die al tevoorschijn waren gehaald. Ik kreeg volop de gelegenheid om ze te fotograferen terwijl Ed een zoektocht inzette door zijn lades en mappen. Het grote werk uit de huiskamer werd op een ezel in het licht gezet. We bespraken het effect van het dominante groen op het netvlies. Rose vlekjes in het asfalt. Het menselijk oog neemt dingen waar die voor een camera, hoe geavanceerd ook, altijd ongezien blijven.
De ogen van Ed Dekker zijn aandachtig over de Dijk der Dijken gegaan en hij heeft de beelden met zorgvuldigheid in tekeningen, aquarellen en olieverfdoeken vertaald. Nu zijn die ogen gesloten maar resten ons de beelden.
Rust zacht Ed.
Meer werk van Ed op de OmringDaikSait.
