Hoe een dijkbankje een “Joostbankje”, een “bankje van Joost” en tenslotte een “bankje van Zwagerman” wordt, in meerdere delen.

Op 18 november j.l. , op de geboortedag van schrijver Joost Zwagerman, werd in het huis met de Pilaren in Bergen het boek “Grote groet uit Zwagerland” gepresenteerd : een bloemlezing van aan Noord-Holland gewijde proza en poëzie van Zwagerman. Samenstelster Maria Vlaar nam daarmee een voorschotje op de biografie waaraan ze werkt. Ik wist het niet, maar wat had ik er graag bij willen zijn, zo op een steenworp afstand van mijn eigen woning. Dan had ik mijn vinger misschien wel opgestoken toen tijdens de bijeenkomst ook het “bankje van Zwagerman” ter sprake kwam. Het zou er niet meer staan, terwijl ik er een week eerder nog op had gezeten….

VKBlog Oktober 2007 / Sjaak Bos

Niet ver van de plek waar Floris V zijn Nuwendoorn liet bouwen ( zie eerder blog ) ligt al zeker sinds de vroege middeleeuwen op een paar verbonden terpen het fraaie dorp Eenigenburg. Als je het dorp aan de zuidzijde verlaat en in de richting loopt van de Westfriesedijk, die daar opvallend oprijst uit het vlakke landschap, tref je een nogal markante dijkopgang. De weg splitst zich hier naar links en rechts en bestijgt naar beide kanten de hoge dijk. ( Tijdens een van mijn memorabele fietsritten door Noord-Holland, in de Hel van Waarland, werden hier de punten voor de bolletjestrui verdeeld. ( Het was de enige helling. ) In de groene driehoek die door het grijze asfalt gevormd wordt staat een bankje. Een nogal magisch bankje, dat moet gezegd. Ik ben er al eens een paar keer op gaan zitten. Het uitzicht is geweldig. De rust adembenemend en toch nooit saai, omdat de betrekkelijke stilte van de polder om de haverklap wordt afgewisseld met het geluid van passanten. Verkeersdeelnemers van velerlei pluimage, van verre hoor- en zichtbaar, verrassen je hier telkens als ze jouw kant op komen en tenslotte passeren. Een spannend moment in een setting die bijna altijd dwingt tot wederzijds wuiven of anderszins groeten. “Windje he ? “ , en dat soort dingen. Je zou er uren willen zitten.

Deze zomer stonden er camera’s op dat bankje. Losjes op de rugleuning zat de schrijver Joost Zwagerman in een nogal diepgaand gesprek met RKK medewerker Wilfred Kemp. Voor het programma Soeterbeeck *) bezochten zij samen de plaatsen waar Joost zich het meest ‘thuis’ zegde te voelen. Tot mijn verbazing behoort ook het dijkbankje tot die plekken en de liefde gaat zelfs zover dat zijn kinderen het bankje al tot het ‘Joost-bankje’ hebben omgedoopt. Omdat zij vermoedden dat Joost de enige mens op aarde was die er gebruik van maakte………. Een mooie gedachte. En eerlijk gezegd voelt het ook wel zo als je er op zit. Dat er ook wel eens een ander mens zit (die Joost Zwagerman, of nog beter, Sjaak Bos heet) doet op het moment van zitten nooit terzake. Laten we hopen dat we nooit in de situatie komen dat een van ons er zit terwijl de ander er aan komt. Dat wordt gereserveerd groeten en doorlopen vrees ik.

(Wordt vervolgd op 22 november a.s.)

Bron: VKB – oktober 2007 – Bankje van Joost Zwagerman

*) In het RKK programma Soeterbeeck (2007-2009) werden actuele zaken belicht vanuit een katholiek perspectief.