foto marry bos:  Bert Wagendorp en The Deurloupers in het kerkje van Eenigenburg 

In het wat recessieve westelijke deel van Westfriesland ligt het kleine terpdorp Eenigenburg, praktisch aan de voet van de Omringdijk. In lover verpakt staat er het kleine kerkje uit 1792, waar nauwelijks 90 mensen in passen. Zoveel mensen bezochten ongeveer “Septembergeluiden” op zaterdag 5 september j.l.: een mini dijkfestival in vier kerkjes. Schrijver, columnist en vriend Bert Wagendorp, dit jaar ambassadeur van de Westfriese Omringdijk, was de voorganger in een eredienst voor de Dijk. Bert declameerde en The Deurloupers verzorgden de muzikale omlijsting. Omdat ik de bezoekers van de DaikSait de lezing niet wil onthouden volgt hier deel 2:

De Westfriese Omringdijk, deel 2

In 2006 verscheen er bij uitgeverij Bert Bakker een vierdelige historische serie, “Plaatsen van Herinnering”, waarin de geschiedenis van Nederland werd beschreven aan de hand van plekken, fysieke plaatsen. Een van die plaatsen, in het deel dat handelde over de prehistorie en de middeleeuwen, was de Westfriese Omringdijk. Het was voor veel mensen een verrassing te lezen dat zoiets bestond in Nederland. Dat zich een wereldwonder onder handbereik bevond, maar dat we het niet wisten. En dat was ook niet zo heel raar, want er was hier in Noord-Holland ook nooit veel gedaan om ruchtbaarheid te geven aan het immense cultuurhistorische moment.

De Westfriese Omringdijk heeft ervoor gezorgd dat Amsterdam niet aan een Waddenzee ligt. Zonder de dijk was Noord-Holland een gebied van meren en eilanden geweest, prooi van de getijden.

Ik durf niet te verklaren waarom ze met dat fenomeen zo lang zo bescheiden zijn omgesprongen. Alsof het een groot geheim was. Waarom het zo lang heeft geduurd voor ze hier het bijzondere inzagen van hun eigen Omringdijk. Het is gemakkelijk om het op de Noordhollandse nuchterheid te gooien. Een dijk is er om water tegen te houden en verder basta. Waarmee we, als dat zo is, nog van geluk mogen spreken dat de dijk nog niet is afgegraven op de plekken waar hij geen functie meer vervult. Iets van die wrede nuchterheid zie je bij Schagen, waar ze in de jaren dertig van de vorige eeuw een kanaal groeven en een weg aanlegden, dwars, genadeloos en nietsontziend door de dijk.

Mijn vriend Sjaak Bos heeft een tijdje geleden nog pogingen ondernomen om de twee uiteinden weer met elkaar te verbinden middels een brug, maar dat is tot dusver niet gelukt. We leven in de tijd van rendementsdenken en zo lang hij niet kan aantonen dat de bouw van zo’n brug meer opbrengt dan het kost, wordt het een moeilijk verhaal. De kosten bedragen 2,7 miljoen. Dus als hier iemand aanwezig is die zoekt naar een nuttige besteding van zijn kapitaal, dan kunt hij of zij na afloop Sjaak Bos even aanschieten….

Bert Wagendorp

wordt vervolgd