Ik blog nog.
Natuurlijk is het weblog na 6 jaar de handgeladen donderbus tussen de automatische schietgeweren. Ingehaald door Twitteraren en Facebookers is bloggen voor mij echter nog steeds een prima medium waarop ik mijn licht kan laten schijnen op de Dijk der Dijken. Zes jaar blogde ik bij de Volkskrant, nu maak ik een doorstart op mijn eigen DaikSait. Allereerst vooral teruggrijpend op eerder geschreven blogs.
Waar gaat het over?
Polders, sloten en dijken zijn de leestekens uit het verhaal Holland. Een van de meest imposante hoofdstukken daaruit rijst tussen Texel en het IJ prominent op uit het extreem vlakke landschap: de Westfriese Omringdijk. Een 126 kilometer lange groene guirlande waarvan de eindjes al in de 13e eeuw aan elkaar werden geknoopt, daarmee een biotoop vormend voor een weerbarstig volk met een onverzettelijke mentaliteit: de Westfriezen. Nu ligt die dijk daar, in al zijn schoonheid, met zijn dramatische geschiedenis, met unieke polders aan zijn voet en historische steden. Een erkende cultuurwaarde: provinciaal monument en misschien in de toekomst nog eens Werelderfgoed. De dijk en zijn periferie dragen de sporen van ontwikkelingen die relevant zijn voor het hele noordwestelijk deel van Nederland. Staan óp de Westfriese Omringdijk biedt zo een uitzicht op heel Noord-Holland, in wat het is, in wat het was. Door zijn ligging en omvang is het de kapstok voor allerlei elementen van geologische, biologische, cultuurhistorische of cultureelplanologische aard. Door zijn betekenis stijgt hij boven zichzelf uit….. Het hoofdstuk Omringdijk wordt nog te weinig “gelezen”, al is de belangstelling de laatste jaren wel belangrijk toegenomen. Maar waar voor rivierbewoners de betekenis van ‘hun’ rivier vaak mythische proporties aanneemt, ziet de Noordhollander zijn Omringdijk, groene rivier, een fenomeen waaraan hij zijn identiteit kan ontlenen, nog te vaak over het hoofd. Dit blog gaat voort met roepen. Ik blijf hem EREN, de dijk. Door te reflect-EREN, attend-EREN en bekommentari-EREN. Leve het Daikblog.
Bron: VKB – september 2005 – Modern medium voor een stoffig onderwerp?
