De Wieringermeer was eens water en een deel van de Zuiderzee. Naar aanleiding van een plan dat de jonge Cornelis Lely reeds in 1891 had opgesteld, kwam op 14 juni 1918 de ”Wet tot afsluiting en droogmaking der Zuiderzee” tot stand. De stormvloedramp van 1916, toen het Zuiderzeewater tot ongekende hoogten steeg en grote delen van Noord-Holland onder water kwamen te staan, had uiteindelijk de stoot gegeven tot dit besluit (plus het feit dat Cornelis Lely intussen Minister van Waterstaat was geworden). Nadat men eerst bij het dorp Andijk had uitgeprobeerd hoe men een polder op de zee moest veroveren (deze zogenaamde proefpolder bestaat nog steeds), begon het echte werk. Eerst moest een dijk gelegd worden. Die dijk, van Medemblik naar Den Oever, werd op 29 juli 1929 gesloten. Op 10 februari 1930 werden twee nieuwe gemalen in bedrijf gesteld en op 21 augustus van datzelfde jaar was de Wieringermeer droog!

Een gedenksteen in het zuidelijk dijktalud herinnert aan de laatste dijkdoorbraak tussen Aartswoud en Lambertschaag, vóór de drooglegging van de Wieringermeer. Deze vond plaats in de nacht van 30 op 31 januari 1877 en eiste tientalle mensenlevens. De steen sierde ooit de voormalige sluis van Lambertschaag. Het nauwelijks leesbare opschrift betreft de eerste steenlegging bij deze sluis.